Κοινοποιήστε το στο Facebook / Post It To Facebook

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΑΡΘΡΑ : Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ


Λένε πως οι Έλληνες είναι ένας μεσογειακός λαός, ένας λαός που πολύ γρήγορα ενθουσιάζεται με κάτι αλλά συνάμα πολύ γρήγορα απογοητεύεται κιόλας. Μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε και την συμπεριφορά του κόσμου του Π.Α.Ο.Κ. ως μία συμπεριφορά ενός μεσογειακού λαού. Από τον απόλυτο ενθουσιασμό του διπλού μέσα στη Βαλερένγκα περάσαμε στην απόλυτη κατήφεια της ήττας μας από τους Νορβηγούς μέσα στην Τούμπα.

Ευρισκόμενος στο γήπεδο για τον επαναληπτικό βίωσα ποικίλες συμπεριφορές και ένιωσα διάφορα συναισθήματα. Από έναν αρχικό εκνευρισμό μέχρι και γιουχαΐσματα αλλά και αποδοκιμασίες απέναντι προς τους παίκτες, τον προπονητή και την ίδια μας την ομάδα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής : δικαιολογούνται όλα αυτά;;; Μάλλον δεν είμαι ο αρμόδιος να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Ίσως θα πρέπει να το θέσει ο καθένας από εμάς στον εαυτό του και να δώσει και την απάντηση μετέπειτα. Προτού το κάνει όμως θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του τα εξής. Κατά πρώτον η συνολική εικόνα της ομάδα μας, δεν ήταν τέτοια που να δικαιολογεί αποδοκιμασίες. Είχαμε την υπεροχή καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, δημιουργήσαμε πολλές φάσεις και ευκαιρίες στον αντίπαλο μας, ήμασταν αρκετά άτυχοι στην τελική προσπάθεια, επιπλέον στην άμυνα δεν κινδυνεύσαμε σχεδόν καθόλου και δεχτήκαμε ένα τυχαίο γκολ από στημένη φάση. Το μεγάλο λάθος που ίσως κάναμε ήταν ότι υποτιμήσαμε τον αντίπαλο και από ένα σημείο και μετά όλοι οι παίκτες μας πίστευαν πως θα βάλουν γκολ, με αποτέλεσμα να γινόμαστε φλύαροι και ταυτόχρονα να μην είμαστε όσο σοβαροί πρέπει για την επίτευξη ενός τέρματος. Επίσης σημαντικό ρόλο έπαιξε και η κούραση των ποδοσφαιριστών μας, οι οποίοι ουσιαστικά βρίσκονται στο μέσο περίπου της προετοιμασίας τους. Άλλωστε τα ίδια και χειρότερα έπαθε και η Λάρισα πριν από λίγο καιρό, δεν έκανε καλή εκτίμηση των δυνατοτήτων των ποδοσφαιριστών της στο θέμα της φυσικής κατάστασης με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από μία κατά πολύ υποδεέστερη της, ισλανδική ομάδα. Όλα αυτά στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι.

Κατά δεύτερον θα πρέπει να σκεφτούμε τα εξής. Που ήμασταν, που είμαστε και που θέλουμε να φτάσουμε. Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω μόλις λίγα χρόνια πριν, τότε που η ομάδα παρέπαιε αγωνιστικά και διοικητικά και ήταν ένα βήμα πριν την καταστροφή. Θα προσπαθήσω να την κάνω και εγώ μαζί σας την αναδρομή, να κλείσω τα μάτια μου για λίγο και να γυρίσω τον χρόνο πίσω στο παρελθόν. Τότε που ο Θόδωρος ο Ζαγοράκης μαζί με τους συνεργάτες του αποφάσισαν να ακούσουν τις παροτρύνσεις του κόσμου που αναζητούσε απεγνωσμένα μία λύση στο Διοικητικό πρόβλημα που είχε προκύψει και να αναλάβουν τα ηνία του συλλόγου. Εκείνο το καλοκαίρι σίγουρα θα με μείνει αξέχαστο. Ο πόλεμος κατά του Γούμενου είχε ξεκινήσει από νωρίς. Μέσα στο γήπεδο στη θύρα-4 τα πρώτα συνθήματα και πανό εναντίον του. Το υπόλοιπο γήπεδο να ξεφωνίζει την 4. Μην τα βάζετε με την Διοίκηση, μας έλεγαν. Πηγαίνω χρόνια στην 4 και έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν πολύ αξιόλογα άτομα εκεί μέσα και κυρίως άτομα που έχουν κρίση και αντίληψη των πραγμάτων. Δίπλα μου ακριβώς ένας παλιός συνδεσμίτης, μπαρουτοκαπνισμένος, χρόνια στα τσιμέντα. Τι γίνεται ρε συ του λέω;;; Προς τι τα συνθήματα κατά του Γούμενου;; Και οι υπόλοιποι γιατί μας κράζουν;;; Κάθεται και με εξηγεί αναλυτικά το πώς έχει η κατάσταση. Δεν μπορούμε να σιωπούμε πλέον. Πρέπει να αντιδράσουμε. Τα λόγια του με έπεισαν. Έτσι ξεκίνησα και εγώ τον αγώνα. Και μαζί με μένα και πολλοί άλλοι. Οι δεκάδες στην αρχή έγιναν εκατοντάδες. Η επανάσταση είχε πλέον ξεκινήσει. Με το τέλος του πρωταθλήματος κορυφώνεται ο αγώνας με την κατάληψη στα γραφεία. Οι 300 του Λεωνίδα. Ναι τόσοι ήταν αρχικά. Περνούσα και εγώ σχεδόν κάθε μέρα και τους έβλεπα, ένιωθα την ανάσα τους, τον καημό τους. Προσπαθούσα να περάσω όσες περισσότερες ώρες την ημέρα μπορούσα εκεί. Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες 30,40,50 ετών παρατούσαν δουλειές και οικογένειες και κοιμόντουσαν εκεί μέσα. Αυτόν που δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ήταν ένας παππούλης 80 ετών περίπου. Φορούσε μια τραγιάσκα και έκλαιγε. Κάθισα δίπλα του και μιλήσαμε για λίγο. Έζησα σχεδόν όλη μου τη ζωή σε αυτό το γήπεδο, εδώ μέσα γεννήθηκα με είπε. Έβλεπα τα δάκρυα στα μάτια του. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματα μου εκείνη τη στιγμή. Καταλάβαινα πως η ομάδα βρισκόταν στις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της. Σταδιακά ξεκίνησαν οι πορείες στο κέντρο της πόλης. Κάθε μέρα και μία πορεία. Είτε με τα πόδια, είτε μηχανοκίνητα, ο ΛΑΟΣ του Π.Α.Ο.Κ. ήταν στις επάλξεις. Ολοένα και περισσότεροι, είχαμε γίνει πλέον χιλιάδες. Γούμενε – Παγώνη, όσο δεν πουλάτε, η πόλη δεν κοιμάται. Καθημερινά αναστατώναμε όλη την πόλη και ξημεροβραδιαζόμασταν έξω από το γήπεδο. Και ξαφνικά ένα πρωινό ακούγεται ένα όνομα. Ιβάν Σαββίδης. Έκτοτε όλοι καρφωνόμαστε στα ράδια αναμένοντας τον μεσσία που θα έρθει από την Ρωσία. Τα ΜΜΕ της πόλης έπαιζαν τα παιχνίδια τους σε βάρος του κόσμου του Π.Α.Ο.Κ. Κάποιοι στήριζαν αυτήν την κίνηση μιλώντας για χρυσή ευκαιρία και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να χαλάσουν τη δουλειά. Κόσμος πολύς έτρεξε στο αεροδρόμιο για να τον υποδεχτεί αλλά τελικά το προξενιό δεν ολοκληρώθηκε. Ξαναπέσαμε στη μιζέρια, μέχρι που κάποιο άλλο πρωινό ακούστηκε ένα άλλο όνομα πολύ γνωστό σε όλους. Γιάννα Αγγελοπούλου. Η ίδια τακτική εφαρμόστηκε από τα ΜΜΕ και στο άκουσμα αυτού του ονόματος. Τελικά δεν τελεσφόρησε ούτε αυτήν η συνεργασία. Τι θα είχε συμβεί αν είχε αναλάβει την ομάδα ένας εξ’ αυτών των δύο, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το σίγουρο είναι το εξής. Θα υπήρχε ένας ισχυρός μεγαλομέτοχος στην ομάδα ο οποίος θα έπαιρνε όλες τις σημαντικές αποφάσεις, θα την ενίσχυε οικονομικά όποτε χρειάζονταν βάζοντας βαθειά το χέρι στην τσέπη αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε και το γεγονός πως ο Π.Α.Ο.Κ. θα εξακολουθούσε να ήταν δέσμιος κάποιων πολιτικών κέντρων καθώς αυτός ο επιχειρηματίας θα αναλάμβανε την ομάδα κατόπιν πιέσεων. Επίσης θα ήταν πολύ πιθανό να εγκατέλειπε την ομάδα σε ενδεχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με αποτέλεσμα να ξαναγυρίσουμε στο μηδέν εκεί από όπου ξεκινήσαμε ή και σε ακόμα χειρότερο σημείο. Αντί αυτού, στον ΠΑΟΚ επιλέχθηκε ή επιβλήθηκε καλύτερα καθώς δεν υπήρχε άλλη λύση στον ορίζοντα, το μοντέλο μιας άτυπης λαϊκής βάσης. Και λέω άτυπης γιατί ο Π.Α.Ο.Κ. αυτή την στιγμή μπορεί να έχει μία διορισμένη διοίκηση πρωτοδικείου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο η διοίκηση στηρίζεται από τον κόσμο της ομάδας, φανερώνει πως λειτουργεί πάνω σε αυτό το πρότυπο. Και αν για την προηγούμενη κατάσταση δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε με σιγουριά, για αυτήν μπορούμε. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι έχει συμβεί τα 2 τελευταία χρόνια λοιπόν. Στο διοικητικό κομμάτι παρατηρούμε σωστούς χειρισμούς και μία διοικητική ευστάθεια, την κάλυψη όλων των χρεών προς τρίτους και μια άνθηση των οικονομικών, τη συντήρηση των υποδομών μας, την άψογη συνεργασία διοίκησης-οπαδών, τον καλλωπισμό του γηπέδου της Τούμπας και τη δημιουργία των θεμελίων για το προπονητικό μας κέντρο. Στο καθαρά αγωνιστικό αξίζει να σημειώσουμε το σχεδιασμό ενός ανταγωνιστικού ρόστερ, την παρουσία ενός έμπειρου και καταξιωμένου προπονητή στον πάγκο ο οποίος κατάφερε να φτιάξει μία ομάδα η οποία την πρώτη σεζόν τερμάτισε σε μία πολύ άσχημη θέση αλλά τη δεύτερη ξεπέρασε τις προσδοκίες του κάθε ΠΑΟΚτσή και τερμάτισε στη δεύτερη θέση κάνοντας σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πρωταθλητισμό και δημιουργώντας έτσι τις προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Το αν θα επιτευχθεί αυτό μέσα στη επόμενη σεζόν επίσης δεν γνωρίζω να το απαντήσω.

Προσωπικά θα είμαι ικανοποιημένος εάν κάνουμε μία πορεία αντίστοιχη με την περσινή ( δηλαδή μέσα στην πρώτη τριάδα με μικρή απόσταση από την κορυφή) και καταφέρουμε και να μπούμε στους ομίλους του Europa League κάτι το οποίο θα δώσει μία τεράστια οικονομική ανάσα στην ομάδα αλλά ταυτόχρονα θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και το πρεστίζ του συλλόγου σε όλη την Ευρώπη. Γιατί θα είμαι ικανοποιημένος με κάτι τέτοιο;;; Πολύ απλά επειδή τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, ιδίως από το 1979 και μετά με την καθιέρωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον αθλητικό χώρο κυριαρχεί η μόδα της πoλυμετοχικότητας. Ο Παναθηναϊκός ήδη λειτουργεί με το μοντέλο αυτό και το ίδιο πάει να κάνει και ο Ολυμπιακός προκειμένου να τον ανταγωνιστεί. Εμείς όπως είπαμε και παραπάνω στην ουσία αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε ένα μοντέλο λαϊκής βάσης με τον Θόδωρο μπροστάρη. Είναι πολλοί από εμάς που το αμελούν αυτό και ονειρεύονται στον Π.Α.Ο.Κ. πολύ μεγάλα μεταγραφικά ονόματα ή απαιτούν πρωταθλήματα και τίτλους άμεσα. Όπως καταλαβαίνετε αυτό είναι λίγο δύσκολο να συμβεί την παρούσα χρονική στιγμή. Το καλό όμως με αυτό το μοντέλο διοίκησης που εφαρμόζουμε είναι πως αν συνεχίσουμε την στήριξη και τα επόμενα χρόνια ακριβώς όπως κάνουμε τα 2 τελευταία και με δεδομένο ότι η διοίκηση θα συνεχίσει να μας ανταποδίδει αυτήν την εμπιστοσύνη που της δείχνουμε, τότε ναι μπορώ να πω πως και μεγαλύτερα ονόματα θα φέρουμε για να ικανοποιούμε τις ορέξεις όλων μας και πρωτάθλημα μπορεί να δούμε στην Τούμπα. Είναι ένα μοντέλο λοιπόν το οποίο μπορεί να μη μας δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα αυτήν τη στιγμή αλλά εάν υπολογίσουμε ότι κάθε χρόνος που περνά τα έσοδα θα αυξάνονται, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η ομάδα να δυναμώνει σταδιακά κάθε χρόνο και περισσότερο μέχρι να φτάσει επιτέλους κάποια στιγμή στον στόχο της. Και κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και ένα μοντέλο που ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του κόσμου του Π.Α.Ο.Κ. καθώς λειτουργεί σύμφωνα με τα πρότυπα μιας λαϊκής δημοκρατίας, αρκεί βέβαια να βρεις και τον κατάλληλο άνθρωπο για να το εφαρμόσει. Και ο ΠΑΟΚ φαίνεται πως στο συγκεκριμένο θέμα πέτυχε διάνα με τον Ζαγοράκη. Το θέμα είναι εάν ο κόσμος μας θα έχει την υπομονή και το κουράγιο να συνεχίσει αυτόν τον δύσκολο αλλά αποτελεσματικό κατά τη γνώμη μου δρόμο που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ή αν κάποια στιγμή θα πρέπει να στραφούμε αλλού και να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό ( έναν άλλο διαχειριστή για παράδειγμα στη θέση του Θόδωρου ή αν κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας αναλάβει την ομάδα). Μόνο με χιλιάδες μέλη στον σύλλογο μας μπορεί ο Π.Α.Ο.Κ. να περάσει σε λαϊκή βάση και να κλείσει μία και καλή την πόρτα σε μεγαλομετόχους στων οποίων το έλεος παραδίδεται ο Π.Α.Ο.Κ. Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει στο μέλλον. Μέχρι τότε θα πρέπει όλοι μας να οπλιστούμε με πολύ μεγάλα αποθέματα πίστης και υπομονής καθώς είμαστε μόνο στην αρχή μιας προσπάθειας. Ο δρόμος προς την κορυφή διαφαίνεται μπροστά μας αλλά είναι μακρύς και δύσβατος, γεμάτος με εμπόδια.
Υ.Γ. 1 Το κομμάτι που αναφέρεται στο ιστορικό των γεγονότων της διοίκησης Γούμενου, είναι αληθινό (από προσωπικά μου βιώματα). Το πρόσθεσα στο άρθρο έπειτα από σκέψη προκειμένου να επιστήσω την προσοχή όλων μας σε κινδύνους που ελλοχεύουν από πιθανούς αντίστοιχους μελλοντικούς μεγαλομετόχους.
Υ.Γ. 2 Το παράδειγμα της Barcelona δείχνει φωτεινό
Υ.Γ. 3 όπως λένε και οι AC/DC άλλωστε it’s a long way to the top…if u want to rock n’roll….

By Banis

4 σχόλια:

  1. Polu oraio Keimeno Bani apla Keep On Paoking!
    pou eimastan pou ftasame kai i gkrinia gkrinia...
    o Ellinaras de tha pethanei pote!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. as eksalifthoun ta xreoi kai meta o paok mporei na paei,me sthrigma ton kosmo,tou poli psila.Ego tha eimai euxaristhmenos an h omada termatisei mes tin tetrada.foraza paokara!!!etsi ki alliws kai teleutaioi na bgoume pali edw tha eimaste, emeis o laos kai tha kanoume kai pali thn toumpa kazani!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ti ennoeis otan milas gia to paradeigma tis barcelona;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ennow na leitourgeisoume san mia typiki kai oxi atypi opws kanoume autin ti stigmi Laiki Vasi...H Barcelona apotelei to pio xaraktiristiko paradeigma.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιο σας/Post Your Comment

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου